Nagrobek KATARZYNY WANDY MORAND (1816-18 III 1818).
Była córką Emilii Łucji hr. Parys i hr. Ludwika Moranda, byłego generała wojsk Napoleona I, dziedzica dóbr Kawęczyn w powiecie jędrzejowskim. Zgon zgłosili: Jan Wieruski i Leon Kantowski- kontroler Urzędu Konsumpcyjnego w Pińczowie. Akt sporządził ks. Grzegorz Suchański.
O rodzicach Katarzyny pisał Waldemar Łysiak w książce „Napoleon fortyfikator”. Zostali sobie przedstawieni najprawdopodobniej przez księcia Józefa Poniatowskiego 23 XII 1807 r. na balu warszawskim, a ślub wzięli 10 I 1808 r. Podczas pobytu w Paryżu Emilia została przedstawiona Napoleonowi I. Ludwik Morand brał udział we wszystkich kampaniach napoleońskich. Walczył pod Auerstadt, Essling i Wagram. Był u boku Napoleona podczas „stu dni”. Skazany zaocznie na śmierć, w 1816 r. przez Wiedeń przyjechał do Polski, gdzie kupił posiadłość Kawęczyn. Ułaskawiony, powrócił z rodziną do Francji w 1819 r.. Zmarł w 1835 r., a Emilia ok. 1865 r.
Nagrobek w kształcie kamiennego postumentu, na którym znajdowała się postać aniołka (dziś oderwany od postumentu, leży pod nim). Na nagrobku inskrypcja w języku francuskim: „…da Catherina Conklessa Marand uoc Le 19. du… et deccolce lely… lan. 1818”. [Tu leży Katarzyna Wanda Morand […] z tym światem […] Rodzice opłakują R: 1818].
