Data wprowadzenia do obiegu: 30.06.2022 r.

Wartość: 3,60 zł

Kraj: Polska Nakład: 180 000 szt.

Autor projektu: Jarosław Ochendzan

Wymiary: 43 x 31,25 mm

Materiał: papier fluorescencyjny

Sposób pozyskania: dar od Poczty Polskiej

Technika druku: offset

Arkusz sprzedażny: 8 znaczków

30 czerwca 2022 roku ukazały się dwa znaczki wydane przez Pocztę Polską w serii „Utracone skarby architektury” przedstawiające Zamek Myszkowskich w Pińczowie i Pałac Saski w Warszawie.

Celem emisji jest zaprezentowanie utraconych unikatowych obiektów architektonicznych o wyjątkowym znaczeniu dla historii i dziedzictwa kulturowego Polski. Autor projektu znaczków Jarosław Ochendzan na pierwszym znaczku przedstawił Zamek Myszkowskich w Pińczowie na rycinie według rysunku Eryka Dahlbergha z 1696 roku. Drugi znaczek pokazuje Pałac Saski w Warszawie na rycinie według rysunku Pierra Ricaud de Tirregaille’a z 1762 roku. W zamyśle twórcy oba znaczki miały zaprezentować historyczne budowle z czasów ich świetności jeszcze przed przebudową. Jednocześnie są to jedyne dostępne obecnie wizerunki obu obiektów, które zachowały się do dziś. Emisja powstała w ścisłej współpracy z Muzeum Regionalnym w Pińczowie oraz ze spółką Pałac Saski.

Zespół Zamkowy w Pińczowie, w XV w. był najwspanialszą siedzibą możnowładczą w Małopolsce. Pierwsza wzmianka o castrum Pandziczow (zamku pińczowskim) pochodzi z dokumentu z 1400. Między 1424 a 1428 Pińczów wraz zamkiem kupił biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki dla swego brata Jana Głowacza. Oleśniccy w miejscu starej budowli wznieśli nowy zamek, którego budowa trwała 30 lat i pochłonęła znaczne sumy pieniędzy. Zamek charakteryzował się wyjątkową architekturą, jego przebudowę prowadził Santi Gucci, architekt i nadworny rzeźbiarz Anny Jagiellonki oraz Stefana Batorego. Zamek w Pińczowie przestał istnieć pod koniec XVIII w. Po śmierci ostatniego przedstawiciela rodu Gonzagów Myszkowskich w 1727, zamek wraz z Ordynacją Pińczowską przeszedł w 1729 w ręce rodziny Wielopolskich. Był to czas schyłku świetności pińczowskiej rezydencji, która już w 1783 była opuszczona i zaniedbana. Pod koniec XVIII wieku za sprawą margrabiny Elżbiety Wielopolskiej rozpoczęto rozbiórkę zamku, która przebiegała w dwóch fazach; najpierw rozebrano główny gmach zamkowy, a w poł. XIX wieku przestała istnieć reszta budowli. Ocalał jedynie – poza nikłymi śladami murów znajdującymi się na wzgórzu zamkowym – jeden z czterech pawilonów ogrodowych, zwany basztą ogrodową.

Wydając serię „Utracone skarby architektury” Poczta Polska chce pokazać na znaczkach dzieła związane z dziedzictwem kulturowym i historycznym Polski, promując także rewitalizację najbardziej cennych obiektów w Polsce.

Oprac. dr Justyna Dziadek

Źródła:

• Poczta Polska
• Radio Kielce